Als het van de verantwoordelijke minister voor klimaat, Rasmus Petersen, afhangt wordt tegen 2050 de totale energie in Denemarken groen. Het gebruik van kool wil hij binnen de tien jaar al afsluiten. Critici vinden het plan van de minister “Onrealistisch”.
De Deense minister Rasmus Petersen van Klimaat, Energie en Bouwen omschreef het idee als een goede fles wijn. “Voor de prijs van een goede fles wijn op een vrijdagavond kan het systeem compleet omgeschakeld worden”, aldus de man. Het gebruik van kolen hoopt hij binnen nu en tien jaar al te kunnen verbannen. Een vooruitstrevend plan, zelfs voor een lidstaat als Denemarken die al fors inzet op groene, duurzame energie. Kolen zorgen in Denemarken anno 2014 nog voor één derde van de vereiste stroomopwekking. Uiterlijk tegen 2050 zou dat compleet nul moeten zijn.
Volgens Petersen kost dit financieringsproces een goede 15 euro per week, lees de prijs van een duurdere wijn in de supermarkt. Het Deens energiebureau DEA becijferde echter dat een lidstaat zonder fossiele brandstoffen ongeveer 1.600 EUR meer kost, dan een lidstaat die aanvullend energie opwekt via kolen en gas. Omgerekend zou dat resulteren in een 30 EUR per week. Volgens de man is het onderscheid tussen deze 15 en 30 EUR slechts een detail. “De kosten van het uitfaseren van kolen zijn niet aanzienlijk”. Het idee van de Deense regering tot het volledig verbannen van kolen is niet schokkend. Sinds 1997 is de bouw van nieuwe koolcentrales reeds verboden. Per 2030 zou gestart worden het koolgebruik terug te schroeven.
Minister Petersen wil om deze doelstelling te bereiken het aantal windmolens verviervoudigen. Aangezien windenergie een sterk afhankelijke energiebron is, moeten energiecentrales 75 procent meer biomassa gaan verstoken. De brandbare gewassen wenst Petersen meer inlands te produceren. Het importen van hout uit verre landen is een even sterke taboe als het gebruik van kolen zelf. In het Deense scenario wordt uit dezelfde biomassa ook nog biobrandstof gemaakt en zullen windmolens biogas gaan produceren via elektrolyse. De overtollige warmte zou benut worden om de stad te verwarmen. Een wijziging in de gebruiksmentaliteit van consumenten kan er ook voor zorgen dat burgers duurzamer omgaan met energie. Tot slot wenst Petersen te investeren in groene stroomhandel met andere lidstaten. De piek qua benutting aan energie is niet overal identiek, waardoor er onderling kan gehandeld worden.
Critici noemen het plan van minister Petersen onhaalbaar in het huidige Europa. Alles wat de Denen extra doen, kan binnen het Europese systeem van emissiehandel teniet worden gedaan door lidstaten die het niet zo nauw nemen. Lidstaten die bewust niet inzetten op groene energie kunnen de emissierechten opkopen die vrijkomen door het goede gedrag van Denemarken. De kostprijs van het hele “groene proces” van Petersen heeft ook zijn positieve impact voor de economie en tewerkstelling. In 2010 had slechts één Deen op de tien een job in de groene energiesector. Door de stijging van het aantal windmolenparken, biogascentrales en andere duurzame energiebronnen kan deze tewerkstellingsgraad fors verhoogt worden. De duurzame sector was in 2010 ook goed voor 9,2 procent van de totale Deense economie. Tegen 2050 zou dit een veelvoudig moeten zijn.
